"Apothekers behoren niet tot de laagste inkomens van dit land, toch?"

"Auw. Het scalpel nog wat dieper in onze rug. De vergoeding van officina-apothekers werd in het gezondheidsbudget voor 2017 disproportioneel geviseerd en onze voogdijminister doet het af met een dooddoener die gebaseerd is op een hardnekkig misverstand en een achterhaald beeld van apothekers. Dat doet pijn. Laten we eens niet flauw doen: er is een tijd geweest dat een apotheek een lucratieve zaak was. De vergoeding van huisartsen was in die tijd in verhouding aan de magere kant. Een vaststelling die misschien wat correctie vroeg, maar dan heb ik het over de vorige eeuw. Intussen is de vergoeding en de ondersteuning van huisartsen er op vooruit gegaan. Dat is van harte gegund aan de zorgverstrekker die de spil in het zorgtraject van zijn patiënten moet kunnen zijn. De vergoeding van apothekers is er in deze eeuw stelselmatig op achteruit gegaan. OK, als er bespaard moet worden, moet iedereen inleveren en het kan makkelijker van "een kathedraal dan van een kapelleke", zeggen we dan. Goed. Vandenbroucke heeft de retributie ingevoerd tijdens Verhofstadt I, Demotte heeft het nieuw vergoedingssysteem opgezet en Onkelinx heeft in 2012 ook al stevig ingegrepen met heel wat kortetermijnbesparingen zoals de "verplicht goedkoopste". En als uitsmijter heeft ze de levering van geneesmiddelen aan woonzorgcentra onrendabel gemaakt (tenzij je je toespitst op logistiek en schaalvergroting) met die draak van de tarifering per eenheid. Slotsom: de vergoeding van apothekers uit de ziekteverzekering vertoont een grote gelijkenis met de hartmonitor na overlijden. Een vlakke lijn namelijk. "We gaan er ten minste niet op achteruit" zou je kunnen zeggen als je graag naar de volle helft van het glas kijkt. Maar dan vergeet je het effect van de inflatie: als je die in rekening neemt, gaan we er op 10 jaar met 86 miljoen of 15% op achteruit! Terwijl het verbruik van geneesmiddelen met bijna een kwart is gestegen en de bijdrage van patiënten, het remgeld, ondanks die stijging met 131 miljoen gedaald is!Is dat dan niet voor iedereen zo in de gezondheidszorg? Van bijlange niet. We moeten hier niet de rekening maken van onze collega's. Maar zoals de officina-apotheek vandaag onredelijk getroffen wordt door het schrappen van het honorarium van hoofdstuk IV, dat is ongezien. Ook op lange termijn zien we overal relatieve groei, behalve bij... apothekers. De cijfers komen van het RIZIV en de FOD Volksgezondheid, dus daar kan het niet aan liggen. Daardoor komen we in de situatie dat jonge collega's een overname doen en een krediet krijgen volgens de actuele voorwaarden en enkele jaren later vast stellen dat hun financieel plan niet bestand is tegen drastische politieke beslissingen. En dat oudere collega's hun appeltje voor de dorst zien smelten als sneeuw voor de zon: ze krijgen hun apotheek niet meer overgelaten of moeten tevreden zijn met een stuk minder dan voorzien was. Zelfstandige collega's kloppen voorhistorische werkdagen en kunnen zich niet de verloning veroorloven die ze aan hun personeel moeten betalen. "Is farmaceutische zorg dan niet belangrijk?" vroegen we aan de minister. En therapietrouw, en verantwoord gebruik van geneesmiddelen, en preventie,... "Jawel!", was het antwoord. Maar er zijn gewoon weg te weinig middelen. Hoe kunnen we dan tegemoet komen aan de groeiende maatschappelijke nood met een steeds kleiner worden budget?Een eenvoudig antwoord is er niet. Maar er zijn nog steeds hefbomen beschikbaar om ook farmaceutische zorg op een duurzame manier toegankelijk en kwaliteitsvol te houden. Ja, er is ruimte voor efficiëntiewinst. Maar dan hebben we ook financiële zekerheid nodig, met inkomsten uit de ziekteverzekering en daarbuiten. Vergoeding volgens volume of prijs is de verkeerde hefboom. Ondersteuning van ondernemerschap in een ethische sector en erkenning van de toegevoegde waarde die een huisapotheker te bieden heeft, zijn meer dan nodig. Nu. Moeten we het hebben van "endogene groei" en schaalvergroting? Dat kan. Maar dan hebben we een haalbaar en redelijk traject daarvoor nodig. Het aantal apotheken doen dalen door hen de scalpel op de keel te zetten is wel heel cynisch en bovendien contraproductief. Toegevoegd waarde creëer je niet door de economische druk te vergroten, maar door ze te erkennen en te belonen. We hebben in de besprekingen over het meerjarenkader heel wat echte oplossingen op lange termijn op tafel gelegd en ook rationele besparingen. Het is nu aan dit kabinet en de coalitiepartners om de officina-apothekers ervan te overtuigen dat ze het goed met ons voorhebben. En dat zal na de voorbije maanden geen gemakkelijke opdracht zijn."