...

Een aanbeveling is juridisch niet bindend. Wel wordt van de lidstaten, waaronder België, verwacht dat zij hun wetgeving en beleid aanpassen.Hoofdstuk II van de aanbeveling omvat inhoudelijke beginselen waarop de toegang tot geneesmiddelen en medische hulpmiddelen gebaseerd moet zijn in geval van tekorten. A priori wordt niemand worden uitgesloten en wordt iedere ongelijke behandeling verboden (artikel 4). De aanbeveling voorziet bijzondere aandacht voor personen die systematisch benadeeld zijn qua gezondheid door economische of sociale factoren, ziekte of gezondheid (artikel 5).Een voorrangsbehandeling mag enkel gebaseerd zijn op medische criteria -ernst van de aandoening; effectiviteit van het geneesmiddel enz. (artikel 6). Beperkingen tot de toegang voor kwetsbare groepen moet worden weggenomen (artikel 7). Indien iemand geen toegang heeft tot levensreddende geneesmiddelen of medische hulpmiddelen moet vervangende of palliatieve zorg worden verstrekt (artikel 8).Hoofdstuk III legt beleidsmatige of procedurele beginselen vast. Zo moet de verantwoordelijkheid voor het bepalen en toepassen van voorrangsregels transparant worden vastgelegd. Gezondheidszorgbeoefenaars en het publiek moeten informatie krijgen over de instanties waar ze met vragen terechtkunnen (artikel 9).Basis voor dergelijke regels zijn de best beschikbare evidentie en relevante, meetbare, duidelijke, objectieve en consistente parameters (artikel 10). Gezondheidszorgbeoefenaars, het maatschappelijk middenveld en de publieke opinie moeten op een inclusieve wijze worden betrokken in de uitwerking en toepassing van deze voorrangsregels (artikel 11). Consistentie (artikel 12), transparantie (artikel 13) en regelmatige evaluatie en herziening (artikel 14) zijn essentieel.Het vierde, laatste, hoofdstuk bevat verschillende bepalingen. Daaronder het nemen van maatregelen om tekorten aan geneesmiddelen en medische hulpmiddelen te voorkomen, te voorspellen en te beperken. Van praktisch belang is hier vooral artikel 19. Dat bepaalt dat tijdig informatie moet worden verstrekt aan gezondheidszorgbeoefenaars en het publiek over tekorten aan geneesmiddelen en medische hulpmiddelen en mogelijke therapeutische alternatieven. Hierin is begrepen het informeren over de risico's die de aankoop van geneesmiddelen en hulpmiddelen via niet officiële kanalen en het gebruik ervan met zich kunnen meebrengen.