Een kleine die ostentatief zijn hoofd wegdraait en weigert te eten. Veel ouders reageren behoorlijk paniekerig op dit peuterverzet. Op de lijn van advies liggen geruststelling en doorverwijzing aan de twee uitersten. De apotheker kan hierbij een belangrijke rol spelen.
...
Een eerste opdracht ligt in de nauwkeurige observatie van het kleine grut. Is hij dynamisch, vol leven en verliest hij geen gewicht, dan is ongerustheid overbodig. Dit kind krijgt duidelijk voldoende binnen, zelfs als de ouders wat bezorgd zijn. Maar als het kind daarentegen gewicht verliest, lusteloos en triest is, er weinig leven in zit en hij vrij onverschillig op alles reageert, dan is er maar een advies: de arts. Hij zal in dat geval eerst en vooral naar een somatische oorzaak op zoek gaan. Waarom eten weigeren? Zowat 25 tot 35 procent van de normale baby's vertoont op een bepaald moment voedingsproblemen. Bij vroeggeborenen ligt dat percentage iets hoger. Slechts bij 1 tot 2 procent van de kindjes leidt dat tot ernstige problemen. De benadering van dit probleem is multifactorieel: medische problemen, affectieve omgeving, relationele band met de mama, temperament van het kind... Zo heeft onderzoek aangetoond dat kinderen die affectief verwaarloosd worden of die een moeder hebben met ernstige psychiatrische problemen (zoals schizofrenie, alcoholisme, verslaving of depressie) een hoger risico lopen op problemen met de voeding. Hoe reageren Laat ons eerst de hele context van de maaltijd bekijken. Een rustige en kalme sfeer aan tafel helpt om rustig te kunnen eten. Als een kind overal rond zich stress ervaart of als hij zich voortdurend letterlijk en figuurlijk in het vizier voelt, loop je het risico dat hij het mondje stijf dicht houdt. Elementen die hem uit zijn evenwicht kunnen brengen (veranderingen, familiale gebeurtenissen) kunnen zijn weigering helpen verklaren. In dat geval is het beter om het kind te helpen om deze nieuwe dingen te verwerken en een plaats te geven dan zich hardnekkig te gaan richten op de voedselweigering. De zin in eten komt dan wel vanzelf terug. Weg met tussendoortjes! Als een kind aan tafel niet goed eet, moeten we vermijden dat het zich tussen de maaltijden door op tussendoortjes gooit. Tussendoortjes maskeren immers de tekens van honger en de zin in eten. Dat wil niet zeggen dat het verboden is om tussen de maaltijden door iets te eten, maar het aanbod moet verantwoord zijn en de regel dat er 90 minuten voor de maaltijd niets meer wordt gegeten, gerespecteerd. Wat er wordt aangeboden, moet aan het kind aangepast zijn. Zo hebben sommige ouders de neiging het kindje letterlijk vol te gieten met melk. Laat ons duidelijk zijn: melk is niet gewoonweg een drankje. Melk is een voedingsmiddel. Idem voor fruitsappen en frisdranken met suiker. Zij blokkeren de appetijt. Of toch voedingssupplementen? Naast de traditionele vitamines die de kinderarts de eerste maanden wel eens voorschrijft, is het dus niet nodig om extra voedingssupplementen te geven als het kind zijn maaltijd weigert. Maar als bepaalde voedingsstoffen zoals fruit en groenten ondanks alle trucs die ouders uitvinden, toch halsstarrig worden geweigerd, kan het nuttig zijn om een vitaminencomplex te geven. Net zoals het goed is om het ijzergehalte in het oog te houden als een kindje absoluut weigert om vlees te eten.