...
Louise Bourgeois (1911-2010) wint er geen doekjes om. "Mijn leven is elke dag weer een ver effening van het verleden", zei ze. Bijna 100 is ze geworden, en gelukkig maar want het is pas toen ze al een eind in de 70 was, dat ze mondiaal erkenning kreeg.De trauma's uit haar jeugd hebben lang op haar gewogen en haar als het ware naar de kunst gedreven om er te kunnen mee afrekenen. Louise kwam nochtans uit een welgestelde familie van tapijthandelaars, maar het ogenschijnlijke geluk werd aan diggelen geslagen door haar vader die een scheve schaats reed met de nanny, situatie die door de moeder ge durende tien jaar stilzwijgend getolereerd werd. De kiem voor een getormenteerde artiest ligt in dit verleden.Een fraai overzicht van haar oeuvre is nu te zien in het Museum Voorlinden, in Wassenaar, even buiten Den Haag. Dit privémuseum, drie jaar geleden geopend, is op korte tijd een hype geworden, ook voor het Belgische kunstpubliek. Het gebouw, midden een prachtig park, is geïnspireerd op het Deense Louisiana Museum, gespecialiseerd in Cobra, en de Zwitserse Fondation Beyeler. De lage constructie met veel glas en natuursteen in zandkleur harmonieert perfect met het duin- en tuinlandschap.Dat een privémuseum het oeuvre van Louise Bourgeois kan presenteren, heeft er alles mee te maken dat de eigenaar Joop van Caldenborgh erin geslaagd is sedert de jaren 1970 de grootste particuliere kunstverzameling van Nederland (gekend als The Caldic Collection) aan te leggen, die werk bevat van Louise Bourgeois, maar ook van Ai Weiwei, Damien Hirst, Anselm Kiefer, Richard Long, Richard Serra, Paul McCarthy, Jean Tinguély, onze landgenoten Marcel Broodthaers, Panamarenko... kortom een duizelingwekkende collectie die het aanzienlijk vergemakkelijkt om met grote musea in de wereld samen te werken.Het werk van Louise Bourgeois wordt dan ook met veel egards getoond. Op het grasveld voor de inkom staat haar beroemdste werk, in zijn grootste uitvoering, Maman. De bekende spin waarvan het lichaam hoog boven je uittorent, die haar eieren onder haar buik draagt. De spin als metafoor voor de moeder, die haar kroost omarmt maar ook giftig kan zijn, die haar draden weeft uit bescherming maar ook om prooien te vangen. Haat en liefde liggen dicht bij elkaar, en dat is een van de constanten in het oeuvre van Louise Bourgeois. De werken die in de zalen van het museum tentoongesteld zijn, geven een duidelijk beeld van wie de kunstenares was, welke kwellingen haar bezighielden en haar tot grote kunst hebben aangezet. Hoogtepunt is haar werk The Destruction of the Father (1974) waarin ze genadeloos afrekent met de vader (met haar vader?).In een holle ruimte onder de gloed van een warmrood licht dat doet denken aan vuur, maar ook aan een bordeel, liggen elementen opgebaard, vervormde lichaamsdelen, hompen vlees, afgekluifde botten als het ware. Een Freudiaanse ver wijzing naar de kwellingen waaronder ze - te wijten aan haar overspelige vader - leed tijdens haar jeugd.Deze geweldige tentoonstelling, geopend half oktober is te bekijken tot half mei 2020, zeven maanden lang. Ook dat is zeer uitzonderlijk. Tot half april kunt u ook nog in de tuinzaal van het museum een expo bekijken van Anselm Kiefer, geboren in Duitsland 1945, met vijf megawerken met zijn uit diverse aardse materialen opgebouwde apocalyptische landschappen als metafoor voor de verhalen van de mens. Als u bovendien weet dat de vaste collectie een totaalbeeld geeft van hedendaagse kunst, hebt u geen enkele reden meer om deze lente niet tot in in Wassenaar te rijden.