'Ik heb me hier heel welkom gevoeld'

Als ik op de eerste dag van de lente verwelkomd word door mijn gastvrouw is ze nog druk in gesprek met haar mama in Damascus. "Wij vieren vandaag moederdag in Syrië, jullie doen dat pas in mei, raar. Zet u. Koffie?" Gastvrijheid is duidelijk geen loos woord in dit huis. Het feit dat deze Syrische apothekeres zoals vele landgenoten haar vaderland ontvlucht is, maakte ons wel nieuwsgierig naar haar verhaal. Maar dat verhaal start eigenlijk voordien: waarom heeft zij eertijds gekozen voor farmacie als opleiding? "Ik wilde sowieso iets in de zorg doen. Maar om voor arts of tandarts te mogen studeren in Syrië moet je uitstekende punten voorleggen. Ik kon wel tandarts gaan studeren in Homs of Aleppo, maar omdat mijn familie in Damascus woonde, heb ik uiteindelijk farmacie gekozen. Die opleiding duurt bij ons vijf jaar, maar staat gelijk met een bachelor in België. Ik heb altijd graag gestudeerd, maar ik heb nooit in een apotheek gewerkt, in Syrië begeleidde ik studenten via praktijklessen." "Helaas, op een bepaald moment werd de situatie echt gevaarlijk en was het niet meer veilig. Toen is de beslissing gevallen om Syrië te ontvluchten." Ze wil liever niet in detail treden over de exacte vluchtroute die ze heeft gevolgd. "Maar het was voor mij zonneklaar dat de enige hoop op een beter leven in West-Europa lag. Pas onderweg heb ik voor België gekozen. En daar ben ik uiteindelijk ook beland, gelukkig." Ze blijkt overigens niet de enige van haar familie die haar geboorteland heeft verlaten... Eenmaal in België moest Ghazal Kudaimi een hele administratieve procedure volgen: Klein Kasteeltje, opvangcentra in Sijsele en Heusden-Zolder, alvorens ze hier bescherming kreeg. "Ik ben heel snel gestart met lessen Nederlands, dat was misschien wel het moeilijkste van heel dat proces. Ik heb verteld dat ik altijd graag gestudeerd heb, maar jullie taal is echt niet eenvoudig, hoor. Op een bepaald moment zat ik op de bus en vroeg ik me af: Ga ik ooit wel durven Nederlands spreken?" Ze vertelt heel haar verhaal in accentloos Nederlands. Snel na haar erkenning heeft ze nog twee belangrijke stappen gezet in het integratieproces: ze startte de procedure op om haar zoon te laten overkomen en ze ging op zoek naar een eigen woonst. "Ik ben de mensen in Limburg heel dankbaar, ze hebben mij het gevoel gegeven dat ik welkom was. En de mensen, eerst in Eksel, nadien in Hechtel, waar we nu wonen, hebben ons echt geholpen. Dat geeft me een heel warm gevoel", klinkt het terwijl ze een traan wegpinkt. Los van de erkenning en het feit dat haar zoon haar mocht vervoegen, was mevrouw Kudaimi (we schrijven intussen 2017) ook opnieuw gaan studeren. "Mijn Syrisch apothekersdiploma komt zoals gezegd overeen met jullie bachelorniveau. Ik ben fier dat ik apotheker ben, en ik wilde graag mijn toekomst in België daarop verder bouwen, maar dan moest ik mijn diploma zien erkend te krijgen. Via via ben ik in contact gekomen met een Syrische professor aan de VUB, Mohammed Salman. Ik ben hem heel dankbaar dat hij me gesteund heeft en me aan mijn masterstudies heeft laten beginnen." Die drie studiejaren waren geen sinecure: "Ik heb mezelf vaak gezegd 'Je kan altijd stoppen met studeren'. Want ik moest elke dag naar de les in Brussel, ik snapte vaak niet wat er in de lessen verteld werd (en moest alles vertalen naar het Arabisch om het te begrijpen), ik had de zorg voor mijn opgroeiende zoon. Dat was echt niet makkelijk. En dan kwam er nog bij dat ik een stageplek moest zien te vinden. Ook daar ben ik de mensen rondom mij dankbaar, mijn stagemeesters Tine Martens in Eksel en Katrien De Bruyne in Leopoldsburg. Zij hebben allebei hun goedheid getoond." Maar dan was er nog haar thesis. "Net toen ik mijn thesis moest afwerken, kwam corona. Dat was echt stressen." Maar eind goed al goed: Ghazal Kudaimi behaalde 15/20 voor haar scriptie. Het typeert haar doorzettersmentaliteit. Net zoals ze stelt: "Ik heb van allerlei instanties steun gehad, dus wilde ik nadien zelf geld gaan verdienen. Ik heb intussen op meerdere plekken gewerkt: in een ziekenhuisapotheek, maar ook in meerdere apotheken. In Syrië dacht ik altijd dat werken in een apotheek saai was, vandaar dat ik dat nooit heb gedaan. Maar in Leopoldsburg ervaar ik hoe leuk het contact kan zijn, hoe lief en behulpzaam men is. En ik maak hier met plezier magistrale bereidingen, nog iets wat ik voordien niet of amper had gedaan." Dat belet niet dat Ghazal (haar voornaam betekent trouwens 'paaien') Kudaimi best nog wel dromen heeft. "Het wetenschapsaspect heeft me altijd geboeid, misschien wil ik ooit nog eens een doctoraat maken", oppert ze. En een eigen apotheek? "Goh, waarom niet? Maar dan moet ik eerst de lotto winnen." En dan is het de hoogste tijd voor gastvrijheid op zijn Syrisch: "U mag niet vertrekken voor u onze zoetigheden geproefd hebt. Dat is onze manier van u welkom te heten. Tast toe, u moet alles proeven," klinkt het. Ik houd het bij één hartig snoepje, Sadeq wijst de mama meerdere snoepjes aan die hij met plezier verorbert. ?ukran.