...

De Belgische artieste, veel te jong overleden, slaagt er schoorvoetend in een vaste plaats te verwerven tussen de grote namen van de pop art. Evelyne Axell (1935-1972), film- en toneelactrice en tv-presentatrice voor de RTB, smeet zich in de jaren 1960 in de wondere wereld van de pop art, toen haar man Jean Antoine in Parijs, Londen en New York films ging draaien over de nieuwe kunstvormen. Axell ging in de leer bij René Magritte om de knepen van de schilderkunst onder de knie te krijgen, maar zou een totaal andere weg uitgaan om te kiezen voor collages, plastic en andere kunstmaterialen.De tentoonstelling in Le Delta is een ware openbaring. Dankzij tal van werken uit de collectie van haar zoon, Philippe Axell, die nooit eerder aan het publiek getoond werden, wordt een retrospectief totaalbeeld gegeven van haar stormachtige carrière als kunstenares die amper een achttal jaar geduurd heeft.Voor het eerst worden een 20-tal collages getoond die het prille begin vormen van haar wording als kunstenares. Alle ingrediënten die haar oeuvre kenmerken, zijn daarin reeds aanwezig: de vrouw als intellectueel en seksueel wezen op zoek naar een plaats in een mannenwereld. Schitterende tijdsdocumenten zijn het van een periode van vrijheid waarin de seksuele revolutie losbarstte.Dan gaat het snel, razend snel voor Evelyne Axell. Meteen volgen olieverfschilderijen, zoals het bekende Ice-Cream dat nogal wat opschudding verwekte omwille van de expliciete vorm van de ijskegel, en een serie doeken - Axell-Eration, Erotomobile... - die de link leggen tussen snelle wagens en erotiek. Ironie van het lot: Evelyne Axell zal in 1972 in Zwijnaarde bij een auto-ongeval om het leven komen.Vanaf 1967 begint Axell te experimenteren met de nieuwe materialen: clartex, aluminiumpapier, formica, polyester, plexiglas, plastic en creëert ze een eigen identiteit in de boeiende wereld van de pop art. De vrouw is alom tegenwoordig in haar werk. Vertrekkend van fotografische (naakt)-portretten van zichzelf creëert zij een vrouw die in de wereld staat, zelfbewust, in al haar vrouwelijkheid. Ze portretteert ook andere vrouwen: de eerste kosmonaute, Valentina Teresjkova; professor Angela Davis op de barricade vóór feminisme en tegen racisme; haar soulmate Pauline Boty, medestichtster van de pop art in Londen.In de jaren 1970 lijkt Evelyne Axell haar focus meer en meer te verruimen van het individu naar het maatschappelijke gegeven: flower power en studentenprotest duiken op in haar meesterwerk Le Joli Mois de Mai uit 1970.Hunkerend naar een globale visie, vat ze het plan op voor de galerie Apollinaire in Milaan Le Musée Archéologique du XXe Siècle te ontwerpen, het imaginaire resultaat van opgravingen enkele millennia verder in de tumulus 'dit d'Axell' gelegen in het noordoosten van het continent Eurazië, vroeger Europa geheten. Het werk werd nooit gerealiseerd, maar aan de hand van de voorafgaande schetsen werd voor de tentoonstelling in Le Delta een reconstructie gemaakt van hoe het werk er had kunnen uitzien. In analogie van de bronstijd en de ijzertijd, ontwierp Axell vanuit de toekomst een terugblik op L'âge du Plastique. Het ontwerp is een vroeg voorbeeld van installatiekunst, waarin ook een geplastificeerde mummie van de kunstenares zelf een plaats kreeg.In 1972 creëert Evelyne Axelle La Pelouse. Een grasveldje lijkt het, uit groen namaakbont met enkele roze bloemen en een houten bordje, zoals je op een kerkhof ziet in afwachting van een grafsteen, met daarop de tekst Ne marchez pas sur un Axell, 1972. Alsof de kunstenares haar eigen dood voorspelt...Mis deze tentoonstelling die wordt aangevuld met werk van Niki de Saint Phalle, Jane Graverol, Martial Raysse, Pauline Boty, Andy Warhol en anderen, niet. Evelyne Axell is een van onze belangrijkste kunstenaars uit de jaren 1960-70, al is dat nog niet geweten. In tegenstelling tot een Marcel Broodthaers bijvoorbeeld, heeft de Naamse kunstenares vooralsnog niet het renommee en de internationale erkenning gekregen die ze verdient.