Alles wat toxisch is, kan als gifwapen worden gebruikt

"Eender welk toxisch product kan als chemisch wapen worden ingezet." Met deze uitspraak legde de WHO vorige week meteen de vinger op de zere wonde. Want als alles mogelijk is, dan is het bijna onmogelijk om snel uit te zoeken welke wapens precies zijn ingezet, of welke antidota zouden kunnen worden gebruikt, laat staan preventief klaar te leggen. Toch heeft de WHO een technisch document samengesteld om de aangetaste patiënten zo goed mogelijk te behandelen.

...

Chemische wapens zijn van alle tijden: denken we maar aan het gebruik van chloorgas of mosterdgas tijdens de eerste Wereldoorlog of de toxische agens die tijdens de Vietnamoorlog werden gebruikt. Toxische wapens kunnen in alle mogelijke vormen worden ingezet: vloeibaar, vast of gasvormig. Elk chemisch wapen heeft ook zijn eigen symptomen, maar ze delen er ook een hele rist zoals irritatie aan de ogen, ernstige jeuk rondom de neus of van de huid, hoest, ademhalingsmoeilijkheden, tranende ogen, kwijlen, plasdrang, misselijkheid en braken, troebel zicht, spierpijn, desoriëntatie en bewustzijnsverlies. Veel toxische stof is er niet nodig om deze effecten te bekomen: inademen of simpel contact met de huid is voldoende om snel te overlijden. Chloorgas kun je snel herkennen: je ruikt het. De effecten ervan laten even op zich wachten. Na 12 tot 24 uur treedt pulmonair oedeem op. Dat is anders met mosterdgas of Ieperiet. Reukloos en kleurloos overvalt het zijn slachtoffers. Blaren op de huid, blindheid omdat het zich op de ogen vastzet en longproblemen verschijnen al na enkele minuten tot uren na blootstelling. Mag het gebruik van chloor- en mosterdgas ver in ons geheugen (of dat van onze grootouders) liggen, dan is het gebruik van Saringas meer recent. Sarin wordt via de huid en de slijmvliezen opgenomen en via de ademhaling. Maar Sarin gedijt ook perfect in vloeistoffen zoals water of voedsel. Wie met Sarin wordt besmet, krijgt weinig kans: hij begint te zweten, te braken, krijgt diarree en urineverlies, kan bijna niet meer ademen, is mentaal erg verward en in het ergste geval volgen convulsies, bewustzijnsverlies en de dood. De Conventie van 1993 verbiedt, wereldwijd, de fabricatie, de stockering, het transport en het gebruik van chemische wapens. De afgelopen week hebben we echter gezien dat dit een loze conventie is. Volgens Artsen zonder Grenzen zouden in Damascus vorige week 355 doden en 3.600 gewonden zijn gevallen door een aanval met chemische wapens. Dat er chemische wapens zijn gebruikt, is nu wel zeker. De neurotoxische symptomen van de slachtoffers logen er niet om.