...
De vergrijzing heeft zijn prijs. Dat ondervinden ook de Nederlandse zorgverzekeraars die de kosten voor incontinentiemateriaal de pan zien uitswingen. Sommige verzekeraars willen daarom de patiënten in categorieën indelen, naargelang de graad van incontinentie. Om te bepalen in welke categorie een patiënt hoort (en hoeveel hij dus terugbetaald krijgt) eisten de verzekeraars van de apothekers dat ze een gesprek zouden voeren met hun patiënt om zo een gebruikersprofiel op te stellen. Op basis daarvan zou de apotheker 0,12 eurocent per dag voor patiënten met licht urineverlies krijgen tot 1,86 euro per dag voor zwaar incontinente patiënten. Alleen zagen de apothekers die tijdrovende (en niet betaalde) enquêtes niet zitten en speelden ze patiëntgegevens door naar een commercieel bedrijf, gespecialiseerd in incontinentiemateriaal. Dat bedrijf - dat er ook alle voordeel bij had om vooral veel en ernstige incontinentiepatiënten op te sporen - belde de patiënten thuis met een toch wel zeer intieme vragenlijst. Toen deze bedenkelijke manier van gegevensvergaring bekendraakte, reageerde Nederland erg verbolgen. Het principe om verspilling tegen te gaan begrijpt iedereen wel, maar dat patiëntengegevens zomaar aan een commercieel bedrijf worden toegespeeld, is erover.