Het onderzoek van de Socialistische Mutualiteiten (SocMut) over de therapietrouw bij patiënten die cholesterolverlagers moeten slikken, verrast alleen maar door de omvang van het probleem. Meer dan 1,5miljoen Belgen slikken cholesterolverlagers, goed voor een budget van 152,6miljoen euro uit onze ziekteverzekering. Maar amper de helft ervan houdt de behandeling vol en slechts een op de drie volgt de behandeling correct en consequent over de geobserveerde periode.

En ja, natuurlijk zullen er patiënten bij zijn die op een of andere miraculeuze manier in twee jaar tijd van hun hoge cholesterol zijn afgeraakt. Maar we moeten niet naïef zijn: voor heel veel - om niet te zeggen het merendeel - van de mensen is het cholesterolpeil op een deftig niveau krijgen een levenslange opdracht.

Als ik dit lees, dan kriebelt het. En niet op een prettige manier... Week na week worden we overgoten met het opgeheven vingertje dat de gezondheidskost de spuigaten uitloopt. Dat er rationeler moet worden omgegaan met onze geneesmiddelen en zelfs met behandelingen. En dan zie je hoe miljoenen over de balk worden gegooid door mensen die niet eens beseffen dat ze zichzelf - en de maatschappij - een heleboel ellende (en centen) sparen door elke dag één pilletje te nemen. Want dat is preventie: een kleine inspanning en last nu om een grote inspanning en last later te vermijden. En dan hebben we het nu alleen nog maar over cholesterolverlagers. Ik kan me niet voorstellen dat het anders is met antihypertensiva.

Dat we ook die kant van de medaille moeten aanpakken - het responsabiliseren van de patiënt - is een bijzonder goede zaak. Het is dan ook goed om te horen dat in denktanks zoals die van de VUB en het UZ Jette waar gezondheidswerkers en gewone burgers in 'Zorg 2030' hun ideeën voor de gezondheidszorg in de toekomst hebben geformuleerd, health literacy een wezenlijk onderdeel is. Dat ook de overheid diezelfde health literacy ziet als een noodzakelijke voorwaarde om een gezond beleid uit te stippelen.

Alleen moeten we oppassen dat het niet leidt tot het afschuiven van een verantwoordelijkheid op de burger, de patiënt. Dat we, als gezondheidswerkers, niet onze handen in onschuld gaan wassen en gaan stellen dat alles de verantwoordelijkheid is van de patiënt. Het is aan ons, gezondheidswerkers, om de patiënt duidelijk te maken waarom hij bepaalde geneesmiddelen moet nemen en wat er kan gebeuren als hij dat niet doet. Het enige positieve puntje in het onderzoek van de SocMut is toch wel dat risicopatiënten net iets beter hun therapie volgen dan mensen die alleen op papier iets mankeren. Diabetici en mensen die al een stent hebben en dus weten dat ze een cardiovasculair risico hebben, zijn zich net iets meer bewust van de noodzaak hun pillen in te nemen. Dat zijn de mensen die al een 'verwittiging' hebben gekregen en die heel goed wéten waarom ze hun pillen moeten nemen.

De patiënt is en mag niet langer louter een 'lijdend' voorwerp zijn, hij moet een 'leidend' voorwerp worden. Maar daarvoor heeft hij coaches nodig... Voelt u me al komen????

Het onderzoek van de Socialistische Mutualiteiten (SocMut) over de therapietrouw bij patiënten die cholesterolverlagers moeten slikken, verrast alleen maar door de omvang van het probleem. Meer dan 1,5miljoen Belgen slikken cholesterolverlagers, goed voor een budget van 152,6miljoen euro uit onze ziekteverzekering. Maar amper de helft ervan houdt de behandeling vol en slechts een op de drie volgt de behandeling correct en consequent over de geobserveerde periode.En ja, natuurlijk zullen er patiënten bij zijn die op een of andere miraculeuze manier in twee jaar tijd van hun hoge cholesterol zijn afgeraakt. Maar we moeten niet naïef zijn: voor heel veel - om niet te zeggen het merendeel - van de mensen is het cholesterolpeil op een deftig niveau krijgen een levenslange opdracht.Als ik dit lees, dan kriebelt het. En niet op een prettige manier... Week na week worden we overgoten met het opgeheven vingertje dat de gezondheidskost de spuigaten uitloopt. Dat er rationeler moet worden omgegaan met onze geneesmiddelen en zelfs met behandelingen. En dan zie je hoe miljoenen over de balk worden gegooid door mensen die niet eens beseffen dat ze zichzelf - en de maatschappij - een heleboel ellende (en centen) sparen door elke dag één pilletje te nemen. Want dat is preventie: een kleine inspanning en last nu om een grote inspanning en last later te vermijden. En dan hebben we het nu alleen nog maar over cholesterolverlagers. Ik kan me niet voorstellen dat het anders is met antihypertensiva.Dat we ook die kant van de medaille moeten aanpakken - het responsabiliseren van de patiënt - is een bijzonder goede zaak. Het is dan ook goed om te horen dat in denktanks zoals die van de VUB en het UZ Jette waar gezondheidswerkers en gewone burgers in 'Zorg 2030' hun ideeën voor de gezondheidszorg in de toekomst hebben geformuleerd, health literacy een wezenlijk onderdeel is. Dat ook de overheid diezelfde health literacy ziet als een noodzakelijke voorwaarde om een gezond beleid uit te stippelen.Alleen moeten we oppassen dat het niet leidt tot het afschuiven van een verantwoordelijkheid op de burger, de patiënt. Dat we, als gezondheidswerkers, niet onze handen in onschuld gaan wassen en gaan stellen dat alles de verantwoordelijkheid is van de patiënt. Het is aan ons, gezondheidswerkers, om de patiënt duidelijk te maken waarom hij bepaalde geneesmiddelen moet nemen en wat er kan gebeuren als hij dat niet doet. Het enige positieve puntje in het onderzoek van de SocMut is toch wel dat risicopatiënten net iets beter hun therapie volgen dan mensen die alleen op papier iets mankeren. Diabetici en mensen die al een stent hebben en dus weten dat ze een cardiovasculair risico hebben, zijn zich net iets meer bewust van de noodzaak hun pillen in te nemen. Dat zijn de mensen die al een 'verwittiging' hebben gekregen en die heel goed wéten waarom ze hun pillen moeten nemen.De patiënt is en mag niet langer louter een 'lijdend' voorwerp zijn, hij moet een 'leidend' voorwerp worden. Maar daarvoor heeft hij coaches nodig... Voelt u me al komen????