...

De voet bevat 26 beentjes, 33 gewrichten, meer dan 7.000 zenuwuiteinden en meer dan 100 pezen, spieren en ligamenten. Hij kan een druk verdragen tot drie keer het lichaamsgewicht van het lichaam dat hij draagt. Hij zorgt voor de opvang van schokken, het evenwicht en de voortbeweging. Om aan de eisen van een rechtstaand lichaam en een lichaam in beweging te voldoen, is de huid van de voetzool drie tot vier keer dikker dan de huid op de rest van ons lichaam. Ze scheidt ook geen sebum af en heeft geen haarfollikels. Ze bevat daarentegen wel het dichtste 'netwerk' aan zweetkliertjes: zowat 125.000 zweetkliertjes op elke voet! Het mag dus niet verwonderen dat daar behoorlijk wat geurtjes kunnen uit voortkomen. Eeltplekken: likdoorns, eksterogen en eeltknobbels Als de huid aan te sterke druk of aan herhaalde microtraumata wordt onderworpen dan versnelt de huidcelvernieuwing. Dat zorgt voor een verdikking van de opperhuid met hyperkeratotische zones. Letsels die daaruit voortvloeien kunnen erg pijnlijk zijn. We spreken van likdoorns als ze op de zool van de voet gesitueerd zijn en eksterogen als we ze op de tenen terugvinden. Er bestaan twee soorten likdoorns. We hebben de harde likdoorn (meest voorkomend) die we vooral bovenaan de teen en op het einde ervan kunnen terugvinden. En we hebben ook de zachte likdoorns, die men ook eksterogen noemt en die we vooral tussen de tenen kunnen vinden. Pijnlijke eeltplekken ontstaan veelal door een foute loophouding of slecht aangepaste schoenen. Om dit soort eeltplekken te vermijden, is het goed om de huid van de voeten intensief te hydrateren met een speciale crème (die vaak keratolieten bevat zoals ureum, salicylaatzuur of melkzuur), liefst na het ochtendtoilet. Het is vooral belangrijk om aangepaste schoenen te dragen (comfortabel en groot genoeg, in soepele materialen en zonder te hoge hakken of een te scherpe teenpunt). Om verlichting te brengen en verdere schade te vermijden, kan men mechanisch ingrijpen door een comfortzone te installeren tussen de agressor (de schoen, een aangrenzende teen...) en de huid zodat de druk vermindert. Als we rekening houden met de natuurlijke levensloop van de hoornlaag, dan is het niet moeilijk te begrijpen dat we pas vijf weken na de start van de behandeling de eerste resultaten mogen verwachten. Mechanische behandeling Er bestaan methodes om de harde en zachte gedeelten van likdoorns te verwijderen. Om eeltknobbels te verwijderen, is het beter een volledige behandeling van de voeten te ondergaan (zie kader). Chemische behandeling Er bestaan in de apotheek allerlei likdoornmiddeltjes (vaak ook tegen wratachtige aandoeningen). Die doen de plekken na enkele dagen behandeling verdwijnen. Ze bevatten salicylaatzuur, vaak ook collodium en zijn keratolytisch. Het product vormt een soort laagje dat het salicylaatzuur er onder houdt, dicht op de huid. Deze producten zijn irriterend voor een gezonde huid en we moeten dan ook vermijden dat de oplossing met de huid rondom de likdoorn of het eksteroog in contact komt. Deze likdoornmiddeltjes komen ook voor in de vorm van pleisters. Als het probleem telkens opnieuw terugkomt, is het beter om een pedicure of een podoloog te raadplegen. In zeer complexe gevallen kan een chirurgisch ingrijpen noodzakelijk zijn om met een scalpel de kern weg te halen. Als de eeltknobbels echter te wijten zijn aan een misvorming van de voet, kan het beter zijn om orthopedische zolen te gebruiken of een operatie te overwegen zodat letterlijk een goed evenwicht gegarandeerd is. 1 km te voet... Druk of herhaalde fricties die door de schoenen worden teweeggebracht kunnen aanleiding zijn tot een blaar: het is een klein zakje dat wordt gevormd door de scheiding tussen dermis en epidermis. Vaak is dat pijnlijk, zit er sereus vocht en bestaat het risico op infectie. Er bestaat een vast gamma van producten die in vrije verkoop zijn en waarmee blaren kunnen worden behandeld of - nog beter - worden vermeden. Er bestaan ook speciale kussentjes voor blaren of aan blaren gevoelige plaatsen. Als de blaar open is gegaan (en alleen in dat geval) is een hydrocolloïd verband aangewezen. Als er ook sprake is van exsudaat (ontstekingsvocht) zal die een gel vormen die de blaar beschermt. Op die manier wordt de pijn bestreden en wordt het genezingsproces bevorderd. Eeltknobbels We spreken hier over het soort eeltknobbels dat we aan de buitenkant van het gewricht van de grote teen terugvinden. Daardoor wordt die in de richting van de andere tenen geduwd. Deze deformatie kan genetisch beïnvloed zijn maar kan ook te wijten zijn aan een verwonding aan de voet of een verslapping van een gewricht. Het probleem wordt vaak nog versterkt door het dragen van schoenen die de grote teen in de richting van de andere tenen duwt. De eerste stap in de behandeling van de pijn en het slechte comfort is het beschermen van de eeltknobbel (of het gevoelige of gezwollen gewricht door een zacht verband of een kussentje op de uitstulping aan het bot. Ingegroeide nagels Een ingegroeide nagel (vaak aan de grote teen) groeit in het vlees, wat pijnlijk is en roodheid veroorzaakt. De teen straalt warmte uit en kan gaan zwellen. Een ingegroeide nagel is vaak het gevolg van te kort geknipte nagels, na een trauma of door te smalle schoenen. Om dit ongemak te voorkomen, moeten we de patiënt aanraden om zijn nagels goed te verzorgen door ze geregeld kort (en vierkant) te knippen met behulp van een nagelschaar en de hoekjes met een vijltje af te ronden. Een andere noodzaak zijn goede schoenen die comfortabel zitten, goed verlucht worden en die niet knellen. Als de nagel toch ingroeit, kan een pedicure of geneesheer de teen en de nagel in zijn nagelbed ontsmetten, de nagel kort knippen en een verbandje aanleggen.