...

Verbindend communiceren vertrekt vanuit de intentie om iemand zowel rationeel als emotioneel te erkennen en te begrijpen, zegt Jo Huylebroeck van DialoogPlus. Hij geeft cursussen in de zorgsector, in gevangenissen en voor hulpdiensten over communicatie en omgaan met de eigen onrust en stress. Verbindende communicatie verloopt in vier stappen, legt Huylebroeck uit. "De eerste stap is waarnemen: wat zijn de feiten en gegevens? De tweede stap is gewaarworden: hoe beleven we wat we waarnemen? Vergelijk het met kou hebben: voor de ene is 19 graden nog warm, een ander heeft het dan al koud." "De derde stap is peilen naar wat daarachter zit. De beleving duidt op iets dat voor een persoon belangrijk is. Als een patiënt graag gerustgesteld wordt, dan moet een gesprek anders verlopen dan bij een patiënt die vooral informatie wil. In de vierde stap ga je de gewenste verbinding maken. Je blijft zoeken wat je gesprekspartner nodig heeft of belangrijk vindt en gaat daarop in. Je kan ook benoemen wat je waarneemt: 'Klopt het dat je je onrustig of verdrietig voelt?' en daarop verder inspelen." Verbindende communicatie is ook belangrijk voor zelfzorg, stelt Jo Huylebroeck. "Erken eerst dat zelfzorg nodig is. Je voelt misschien spanning in je schouders of stress, en je vraagt je af waar dat vandaan komt en wat dat te maken heeft met wat je belangrijk vindt. Ik hoor soms zorgverstrekkers zeggen: ik wil mensen ondersteunen in hun gezondheid en voel me zo afgewezen als ze alleen voor een formaliteit langskomen. Zo krijg je het gevoel dat je je eigen waarden niet meer kan realiseren. Verbindend communiceren laat je dan uit die negatieve spiraal loskomen. Stilstaan bij je eigen behoeften en waarden kan een eerste stap zijn naar zelfzorg, doordat je beter begrijpt vanwaar die frustratie of onrust vandaan komt in jou. Je kan de maatschappij en de patiënten niet veranderen, maar je kan wel voor jezelf zorgen." Huylebroeck leert zorgverleners en hulpverleners ook hoe ze elkaar kunnen ondersteunen met verbindende communicatie. "Je botst soms op de grenzen van wat je kan doen en dan kan je een soort onmacht ervaren. Dan is het belangrijk dat je blijft kijken naar wat er is, zoals ook patiënten in moeilijke situaties soms focussen op wat ze nog wel kunnen, terwijl anderen vastzitten in wat niet meer kan." "Onder collega's kun je in verbinding blijven door openlijk te uiten wat wel of niet lukt. Samen rouwen en tegelijk samen vieren dat we ons best hebben gedaan, is een belangrijke schakel om in de zorg te blijven functioneren. Makkelijk is dat niet."