...
Waarom zing je?, vraagt men haar bij het begin van de rake documentaire Janis, Little Girl Blue. Ze antwoordt gepassioneerd: "Om een breed palet aan gevoelens te kunnen uitdrukken. Daarom hou ik van muziek. Die ontstaat uit gevoelens en creëert er bovendien op haar beurt." Wat mag ik van jouw concert verwachten? "Ik zou graag hebben dat je springt op het ritme van de muziek, dat je de ziel uit je lijft zweet en je je laat meedeinen op de muzikale golven." Vervolgens volgt een fragment van Tell mama waarin ze zelf de daad bij het woord voegt. Wat een présence, wat een intensiteit! Voordien zongen zangeressen als op een zachte manier. De op 19 januari 1943 in Port Arthur (Texas) geboren Joplin leek voorbestemd om het platgetreden pad te volgen van zovele zachtjes zingende zangeressen als Joan Baez en Judy Collins. Toen ze besloot dat spelletje niet mee te spelen stond de wereld op zijn kop. Haar uitlatingen en performances waren du jamais vu voor een vrouw.Ze was eigenlijk niet van plan ooit te zingen. Folk was toen in en Janis zong in een bluegrassband in Austin (Texas), gewoon om gratis bier te krijgen. Er was geen sprake van dat ze ook maar aan een muzikale carrière dacht. Door te zingen besefte ze pas dat ze een heel luide stem had, dus koos ze vrij snel voor blues, haar echte liefde.In haar thuishaven werd ze scheef bekeken. Joplin in 1969: "Een vrouw, die dient te trouwen na het beëindigen van de High School, ze krijgt kinderen en houdt haar bek." Die begint dus vooral niet te zingen. In 1970 stelde de bekende talkshowhost Dick Cavett haar voor als een combinatie van Leadbelly, Calamity Jane en Patti Smith. Ze beklemtoont daar opnieuw dat zingen de enige manier was om te uiten hoe ze zich voelde. " Het gaat niet noodzakelijk over ellende of geluk. Het heeft te maken met jezelf dingen te laten voelen die je al in je hebt maar die je verdringt uit beleefdheid of om andere irrelevante redenen. Dat is de enige reden waarom ik zing. Ik stap het podium op en smijt er alles uit." Echte roem zou ze vergaren toen ze in 1966 zangeres werd bij Big Brother and the Holding. Company. Ze zouden het Monterey Pop festival in 1967 in vuur en vlam zetten met een legendarische uitvoering door Joplin van Big Mama Thornton's Ball and Chain. Het album Cheap Thrills van Big Brother and the Holding Company zou in 1968 op nummer 1 belanden, met dank aan de wervelende cover van Erna Franklins Piece of My Heart. Voormalig lelijke eendje Janis Joplin transformeerde helemaal in een seksueel vrijgevochten rockicoon met een ijzersterke persoonlijkheid. Luister maar eens naar Summertime op dezelfde plaat. Ze verliet Big Brother en vormde The Kozmic Blues Band, met wie ze in 1969 I Got Dem Ol' Kozmic Blues Again Mama! uitbracht en op Woodstock stond. Na de split koos ze voor heroïne. In 1970 vond ze weer stabiliteit. Ze stond op het punt te trouwen en was een album aan het opnemen met haar nieuwe groep the Full Tilt Boogie Band, toen ze stomweg aan een overdosis overleed in haar hotel. Ze werd zo ongewild lid van de beruchte 27 club. Postuum kwam nog Pearl uit met onder andere de hits Me and Bobby McGee en Mercedes Benz. Critici noemen het haar beste werk.Janis Joplin was een van de weinige vrouwen die een sterstatus kreeg in het mannenwereldje dat de muziekindustrie was. "De enige sixties' culturele held die de vrouwelijke queeste naar individuele vrijheid zichtbaar en openbaar zou maken" schreef het befaamde blad Rolling Stone in 1976. "Eigenlijk was ze dé grote miskende protestzangeres van de jaren '60" schrijft Alice Echols in de biografie Scars of Sweet Paradise: " Janis zong geen expliciete protestsongs. In haar stem hoorde de luisteraar evenwel iemand die het status quo weigerde. Niemand kwam nog maar in de buurt van hoe zij zong en niemand zal dat nog maar zelfs kunnen benaderen. Want er zit iets in haar stem dat je onmogelijk kan kopiëren." Janis Joplins legendarische uitspraak "Don't compromise yourself. You're all you've got", blijft nog steeds nazinderen.