In verschillende woonzorgcentra in ons land staken studenten geneeskunde tijdens de coronacrisis een handje toe. Het personeelstekort in de zorgsector werd door de vele zieken alleen maar prangender. Waarom geen studenten inzetten, klonk het als oplossing.
...
De maandag nadat de lockdown werd af- gekondigd, moest ze normaal gezien aan haar co- assistentschap neurologie beginnen. Maar door omstandigheden kon die stage niet doorgaan, vertelt Emma Saelens, laatstejaarsstudente geneeskunde aan de UGent. Door de crisis zag ze vijf weken stage - bijleren en ervaring opdoen - in het water vallen. Aan haar universiteit boden vele studenten zich vrijwillig aan om te helpen. Ook Emma Saelens stelde zich kandidaat. "Ik vond het vreselijk om thuis te zitten en niets om handen te hebben." Algauw werd ze ingeschakeld aan het onthaal van een wachtpost. Voor Huisartsenvereniging Gent hielp ze mee bij de verdeling van beschermingsmateriaal voor de huisartsen in de omgeving. Op vraag van prof. An De Sutter hielp ze samen met andere studenten meeschrijven aan richtlijnen voor Domus Medica. Maar het meest enthousiast vertelt ze over haar werk in het woonzorgcentrum Ter Rive in Gent. Een goede vriend en klasgenoot belde haar op, of ze mee wou komen helpen? Die vraag kwam overigens niet toevallig. De geneeskundestudente liep in januari al een coschap geriatrie, en koos vorig jaar ook om een van haar basisstages op een geriatrie-afdeling te volbrengen. Maar in het woonzorgcentrum liep het wel wat anders dan ze tot nog toe gewend was. 'Gewapend' met het nodige beschermingsmateriaal ging ze van kamer tot kamer om de gezondheidstoestand van de bewoners op te meten. Niet evident in het begin, getuigt Emma Saelens, "je kent die mensen helemaal niet en weet niet hoe het in 'normale' tijden met hun gezondheid gesteld is". Starten vanaf een wit blad dus, met als belangrijkste tool de medische kennis die ze afgelopen jaren vergaarde. Aanvankelijk was ze een beetje ongerust dat ze het virus zelf zou oplopen. "We wisten vooraf niet welke maatregelen genomen waren, hoeveel beschermingsmateriaal er voorhanden was,...", maar eens ter plaatse - en ze zag dat alles goed was -, viel die bezorgdheid snel weg. Nu is ze überhaupt niet bang meer om besmet te geraken. Zelfstandig leren werken, leren overleggen, medische kennis leren toepassen,... Jazeker, de periode dat ze aan het werk was in Ter Rive beschouwt Emma als relevante stage-ervaring. Veel medestudenten die zich tijdens deze crisis als vrijwilliger aangeboden hebben, hebben die kans misschien niet gekregen. "Maar als je blijft zoeken en je motivatie blijft tonen, werpt dat uiteindelijk wel zijn vruchten af", heeft Emma vastgesteld. In juni liggen er nog enkele examens in het verschiet - die vinden plaats in Flanders Expo - en mag Emma zich basisarts noemen. De voorbije coronamaanden waren onwezenlijk - "je wordt erin gesmeten" -, maar ook heel leerrijk voor een student geneeskunde. Al kwam dat besef pas achteraf, zegt Emma. " Corona zal ons nog een tijdje in de ban houden. Ongetwijfeld zal ik als arts meegroeien met de verdere medische en zorgorganisatorische ontwikkelingen."