...

" Mijn grootvader opende in 1945 een apotheek in Oostende", start hij zijn verhaal. "Hij was ook meer een ondernemerstype: hij richtte Ostend Pharma op. Die groothandel nam mijn vader over, de apotheek werd de zaak van zijn broer. Farmacie leek mij dus een logische studiekeuze, maar als student werkte het voorbeeld van Marc Coucke toen al enorm inspirerend. Ik ben naderhand Vlerick gaan studeren - tot mijn oom plots ziek werd en ik in 2002, letterlijk nog op de schoolbanken, zijn apotheek heb overgekocht." Bruno Piers prijst zich vandaag gelukkig dat hij toen kon terugvallen op een goede leerschool. "Ik heb tijdens mijn stage in de officina een goede leermeester gehad. En na mijn aankoop van de apotheek heeft Paul Maeseele enorm geholpen: hij heeft me als jonge apotheker gestimuleerd in de richting van eigen bereidingen, de nodige software geïnstalleerd. Ik kreeg na mijn jaartje Vlerick zodoende een operationeel prima gerunde apotheek in handen." Het ondernemersbloed bleef echter borrelen. "Na een tiental jaar officina houden zat ik een beetje aan mijn limiet. Mijn klantenbasis was flink uitgebreid, maar groei via overname van collega-apotheken botste telkens op een koude steen. Dat was psychologisch geen gemakkelijke periode - terwijl ik het volgens mijn ouders prima deed. Alleen: ik zag me niet tot mijn 65ste binnen de vier muren van de officina functioneren..." Anno 2012 dient zich echter het begin van een heel nieuw professioneel avontuur aan. Bruno Piers had op Vlerick zijn partner Hélène Fransen ontmoet en de eerstgeborene van het koppel zou zijn eerste stappen richting kleuterschool zetten. Omdat ze niet meteen een leuke boekentas vonden voor Ralph hadden ze op vakantie in Marokko een gepersonaliseerde schooltas laten maken. Bruno Piers: "Andere mama's waren al snel nieuwsgierig en lieten vallen dat ze ook wel zo'n hebbeding voor hun kind wilden. In plaats van telkens op individuele vragen in te gaan, heb ik toen voorgesteld: laat ons 80 stuks bestellen en die proberen te verkopen." Maar na een jaar werken met een sales besliste het creatieve brein van Jeune Premier Hélène om haar job op te geven en voltijds aan de uitbouw van de jonge start-up te werken. Bruno bleef in die eerste fase zijn werk als apotheker combineren met Jeune Premier. Terugblikkend klinkt het "dat we nooit echt een plan gehad hebben. Jeune Premier kan je beschouwen als een uit de hand gelopen hobby, maar al ondernemend hebben we echt wel geleerd wat werkt en niet, die zogenaamde don't know hows hebben we aan de lijve ondervonden." Bruno Piers illustreert het met een voorbeeld: "Hélène is na het eerste jaar zelf ons product gaan slijten. Ze is een straatvechter die zich niet zomaar laat afwimpelen. Dat resulteerde in piekende verkoopcijfers: we gingen van 80 verkochte stuks naar 1.500. Maar toen dook een probleem op met de slotjes. We hebben toen beslist om onze Marokkaanse werklui naar hier te halen om al die slotjes te herstellen. Ik hoef je niet te vertellen dat zo'n operatie - boekentassen ophalen, ze laten herstellen door die ambachtslui over te vliegen en de herstelde tassen terugbezorgen aan klanten - niet meteen gitzwarte cijfers oplevert op je eindbalans. Het is een kwestie van voortdurend testen, blijven zoeken naar de juiste leveranciers, intussen je product in de markt proberen te zetten, ook op internationale beurzen." Creatief directeur Hélène Fransen voegt daar aan toe: "Wij zijn pioniers geweest, in die zin dat we met ons premiummerk een modieus element hebben toegevoegd aan de boekentas, maar evenzeer appelleren aan ouders die de individualiteit van hun kind willen benadrukken. En ja, er is een middenklasse die die investering wil doen, zeker in landen als Rusland of China. Daar ligt voor mij ook de toekomst." Ze benadrukt hoezeer dit intussen een gezamenlijk project is: "We zijn van een huis-tuin-en-keukenbedrijfje geëvolueerd naar een kmo met zes voltijdse medewerkers. Bij ons is één plus één drie: we discussiëren voortdurend, maar we vullen mekaar ook heel goed aan. Ik neem wel de eindbeslissing over de look and feel, maar Bruno heeft de zaak geprofessionaliseerd, mee de website uitgebouwd, maar ook de juiste onderaannemers gevonden. In die zin zijn we gepriviligieerd: we reizen samen de wereld rond en delen zowel verdriet als successen." Het koppel heeft intussen, naast Jeune Premier (waar zoon Ralph de muze is), ook een tweede merk gelanceerd, Jack Piers (vernoemd naar hun tweede spruit Jack). Hélène: "We worden elk jaar bekender, zijn heel aanwezig op social media, maar we waken wel over onze brand value. Als we ons als de Rolls Royce van de boekentassen profileren, betekent dat ook dat je ons niet zal vinden via Amazon of bol.com." Bruno: "We exporteren nu naar 35 landen. Het aandeel van België in de verkoop daalt, maar toch staan we inzake export nog niet waar we zouden willen staan. Ook daarom hebben we ons vooringeschreven voor een van de komende handelsmissies." De samenwerking met Flanders Investment en Trade ontlokt Bruno Piers een laatste bedenking over de apothekerswereld. "Een van de eerste dingen die FIT voorstelde, was een audit te doen, met je sterktes en werkpunten. Waarom doet de APB zoiets niet voor zijn leden: hoe ze kunnen reageren op de uitdagingen van de onlinemarkt, welke tools kunnen ze aanreiken om economisch te groeien? Ik lees op fora van apothekers heel veel ongenoegen over het beleid. Dat is typisch voor mensen die opereren binnen hun vier muren. Apothekers willen vooral goed doen voor hun klanten, maar voelen zich vaak niet gesteund door de overheid. Dat hebben we helaas nog eens mogen ervaren tijdens deze afgelopen maanden in de Covid-crisis."www.jeunepremier.be, www.jackpiers.be